Współuzależnienie – podporządkowanie swojego życia drugiemu człowiekowi i wynikające z tego cierpienie. Taka osoba żyje życiem swojego uzależnionego partnera ( czy innej bliskiej osoby ), a nie własnym. Dopasowuje do niego swoje zachowania, dostosowuje się do rytmu picia ( lub innej czynności ), porzuca własne marzenia i zaprzestaje realizowania siebie. Terapia polega na uczeniu się nowych zachowań, np. ,, twardej miłości” i na konsekwentnym wprowadzaniu ich w życie. Osoba współuzależniona musi zadbać przede wszystkim o siebie, dzieci, uporządkować swoje emocje i nauczyć się oddzielać własne życie od cudzego.

Dorosłe Dzieci Alkoholików to osoby, które wychowywały się w rodzinach nadużywających alkoholu. Rodziny takie są rodzinami funkcjonującymi w sposób nieprawidłowy inaczej zwany dysfunkcyjny. Dzieci z takich rodzin szybko musiały dorosnąć, a ich dziecięce potrzeby nie zostały w sposób wystarczający zaspokojone. Doświadczenia wyniesione z rodziny alkoholowej mocno rzutują na bliskie relacje w życiu dorosłym.

DDA to nie choroba, a historia życia, która kształtuje funkcjonowanie osoby w dorosłym życiu. Można wyróżnić dwie grupy osób. Pierwsza grupa to takie osoby, które musiały szybko dojrzeć i wypracować strategie radzenia sobie i stały się nadmiernie poważne.

Druga grupa osób to takie, które postanowiły być jak „Piotruś Pan” czyli nigdy nie dorosnąć.

Cechami charakterystycznymi w funkcjonowaniu DDA są m.in.:

-trudności w budowaniu bliskich relacji,
-trudności w odnalezieniu się w roli rodzica,
-niektórzy nie decydują się na założenie własnej rodziny z obawy przed byciem powtórnie skrzywdzonym lub wiążą się z osobami, którymi trzeba się „opiekować”,
zakorzenione poczucie obowiązku opiekowania się rodzicami,
-trudności w komunikacji z rodzicami i odczuwanie w relacji z nimi napięcia, niepokoju i bezradności,
-trudności w podejmowaniu decyzji,
-lęk przed odrzuceniem,
-na zewnątrz pokazują siebie jako osoby uporządkowane i bezproblemowe, a w rzeczywistości przeżywają liczne konflikty,
silna kontrola siebie i otoczenia,
-przeżywanie poczucia winy i wstydu,
-„stan chronicznej depresji”,
-lęk przed zaufaniem innym,
-trudności w stawianiu i pilnowaniu własnych granic,
-trudności w sferze emocjonalnej np. „zamrożenie uczuciowe” i związane z tym dolegliwości fizyczne (bóle brzucha, głowy, napięty kark, zawroty głowy, duszności itp.).

Terapia DDA daje szansę na uświadomienie sobie źródła przeżywanego cierpienia, porzucenie ról z dzieciństwa, jednocześnie z gruntowną zmianą osobistą, która ma zakończyć pasmo cierpień z przeszłości. Jest to proces, który pozwala odzyskać kontakt z sobą samym, zbudować adekwatny obraz siebie i odzyskać własną wartość jako osoby.

Terapia DDA może odbywać się w kontakcie indywidualnym z psychoterapeutą, jak również w grupie psychoterapeutycznej dla DDA.